Category Archives: United States of America

Almost home?

Posted on by
3

This has been the most difficult story to write. It took the whole day and I’ve been taking walks and watching bunny’s, did some meditation and cleaned the pond in between. My feelings were very intense the last week. I’ve been confused, emotional and sad. My traveling will soon be finished but I fell in love with it. Mother Nature, the universe, creation has inspired and captured me.

While I’m eating a Dutch speculaas koekje I’m thinking about the last week; my return trip from California to Pennsylvania. Monday I’ll fly to Iceland to travel for six days with my high school friend Evelien and then we’ll fly back to Amsterdam. There my family will pick me up from Schiphol airport where we said goodbye 370 days ago. It’s just a long holiday I said that day. Well… it has become a lot more than that.

Last week Saturday, after my visit to the Sierra Buttes, I left Gary’s beautiful place Taylorsville in California. (The beaver and dear pictures are his, and the crashed airplane… the two pilots were ok.) I decided to stop at Wendover in western Utah because Salt Lake City would be just a little bit too far. I thought there would be nothing interesting in Wendover but 10 minutes after I arrived my couchsurfing host Johny from Slovakia showed that the Bonneville Salt Flats were there! Imagine a classroom filled with a white dry salty floor and being an small mouse standing at the entrance of the room. And then add some mountains in the back and imagine that it’s very windy. It’s a unique, unusual part of nature that you can only understand if you’ve been there. The size of the place just doesn’t fit in any picture.

Just like one day later, when I went to my second stop for my return trip; Moab. After enjoying the sunset at the double arches – in the Arches National Park – we drove on a long and very bumpy dirt road to the edge of a canyon in the middle of the desert and slept under the desert stars. For a moment I thought about sailboat Taya. At the middle of the ocean I had the same ‘awe’ feeling. When we woke up at sunrise I was even more impressed with another overwhelming great view. Some truly mesmeric memories that I will never forget. Impossible to put in a frame. Maybe I should’ve been a cowboy? Enjoying campfires, country songs, sleeping out all night beneath the desert stars and don’t worry about politics or solving the world’s problems.

After this experience it became even harder to leave and I knew I only had a couple days riding left and would soon be on my way back to the Netherlands.

After Moab Utah I accidentally ended up on a two hour dirt road. In the evening I had a couchsurfing bed in Glenwood Springs Colorado. The host, Ben, was not even there but he still let me use his house, bed and a nice shower. Tuesday I couldn’t get a couchsurfing place but found Campsite #9 at the George Latham Trail in Berryton Kansas where I hang my hammock in between two trees and felt asleep while watching shooting stars and fireflies. Wednesday I left at sunrise and found a breakfast place next to the highway. The owner Virginia was very exited to hear my story and wanted to tell her 16 year old daughter all about it.

After my scrambled eggs and about four refills of coffee, I went from Kansas through Missouri and Illinois to make a last stop at a campground in Indiana. There I could use an outside bed of Sonja. After a ten minute conversation we found out we are both Dutch! She lives in America for 22 years and I guess my American accent has evolved a little. The next morning I woke up with a harmony of chirping and singing bird sounds. I left the campground at sunrise and had breakfast in Ohio so I actually did five states in less than 24 hours! After that I was just lost in my own thought on my motorcycle. I took the fast route back so that I could be in time to see Katy, Alan and Nathaniel before they would leave today.

 

DSCF1732

The ride home actually felt like coming home. Coming towards Shippensburg Pennsylvania the nature becomes more like we have in Europe. The green fields made me think about Groningen. That’s the Provence where I was born, in north-east of the Netherlands. Empty green fields and farmers land with some tree lines around the edges. Even the smell of spring made me feel like I was back home already. Maybe this was how it should be?

When I took exit 189 from the Pensylvania Turnpike toll highway and went on 75 South I had to take a left-turn to Shippensburg. But I enjoyed the windy road on the countryside so much that I missed it and had to ride 40 minutes back!

Here I was almost home. Shippensburg, Katy and Alan and the family, Boba (the dog), the other nice people from Shippensburg and this house feels a little like home. I kind a missed that stupid dog, is what Alan would say. 🙂

Soon I will be back home. But is that still my home? Do I look forward to go back? This is one of my biggest questions at the moment. The question that everyone wants to know and actually I’m not sure about the answer. Am I actually going home? I was trying to figure that out….

Home is where the heart is they say. But where is my heart?

Two weeks ago I wrote about my conversations with Gary in Taylorsville about all the things I discovered about what I want. Where my heart is. But I forgot something very important.

The things that I wrote down are things that are important to me but there’s a but…
If I would be old and I would look back at my life. If I would have accomplished all the things that I wanted: traveling the world, writing a book, share stories about this beautiful world and all the nice people on it, making music, trying to make the world a better place, having a restaurant with a restaurant dog etc. I would probably look back and be happy with all the experiences and things I’ve accomplished. But… I would have done it alone. All by myself. Me myself and I. Just me. Solo.

DSCF1728

As most people know that I’m very happy alone. But to keep on doing all of this alone is eventually not what I want. That’s why it’s important to figure out with who I want to share my heart, my stories and especially my future.

I do hope to share all of these things someday with someone. How great would it be to get old and still travel together, find deserts to sleep in, sail across oceans, try to make the world a better place, write books, share stories, sing songs, live close to nature and share the most beautiful moments with someone who appreciates the same things as much as I do?

With my mind I made a decision when I started traveling that I would come back to the Netherlands to live close to my family because that’s what the happiness studies have shown to make people happy. At the same time I’ve had a feeling somewhere inside that I would one day leave the Netherlands to be with someone that I love. Facts, thoughts and feelings mixed into a great messy thing. I’m confused. Being confused always make me focus about what eventually the best thing to do is. And my answer is again and again… Trust your own future and follow your heart. Because home is where our heart is and everything will be ok. If it comes it comes and if not… well. I’m an aunt for ten times and have the best family and friends in the world so I would never be unhappy.

Traveling did help me understanding more about what I want to find in a partner. I became my own best friend and started to advice myself. I deserve the best. I deserve someone to share fun and adventures with. Someone who is world wise with traveler characteristics. Someone who’s adventures, a little crazy, curious, welcome to change, likes self-reflection, experienced different peoples and cultures, likes to push himself out of his comfort zone, is observant, has a knife and a water bottle, knows how to make a fire, prefers sleeping outside under the stars instead of booking a hotel, likes to go to places without cellphone reception, likes to go swimming in seas, lakes and rivers, is grateful, loves healthy food and outdoor activities, adapts easy and knows how to appreciate the ‘basics’ like food, a hot shower and – very important – family. And maybe we can together try to help others understand the world better by sharing our stories of adventure, kindness, the beauty of mother nature and love.

Where do I find someone like this? Out there: at sea, mountains, deserts, sunrises, sunsets, starry nights, shooting stars and fireflies. I asked someone where he got his travel character from. The drive, fire and passion. Maybe his parents were travelers. But no… He didn’t learn this from anyone. Then he asked me if I learned this from anyone, but honestly…. We believe it comes from inside. It’s just there. And if you stay close to who you are I think you’ll find it too. In your own way.

I tried not to make this too cheesy and it’s weird to write about this but it’s part of me today. It’s my story. And I like to share this with my family and ‘new family around the world’. Traveling is about going, expecting and finding. Not to speculate how things may be, but to figure out the truth about how things really are. Take the next step with faith, even though it can be scary, insecure or outside your comfort zone. And sometimes the next step is no step at all.

I think this might be The Beginning of a next chapter. Or another book.

————————————————————————————–

Oh, and here something I came up with that I don’t want to keep from you:

I created a new ‘week’ for myself:

Monday = Productive day: Watch the sunrise, work hard and start the week great
Tuesday = Creative day: Teach, learn and create
Wednesday = Kindness day: Be kind, care, help, give compliments, share happiness
Thursday = Healthy day: be active, eat healthful food, be in nature, meditate
Friday = Play day: party, smile, act crazy and play
Saturday = Adventure day: Find adventure, get lost, go out and discover something new
Sunday = Nature & Family day: Nature walks, meditation, (new) family and good conversations

 

The Fire Lookout

Posted on by
2

Aangezien ik veel Engels sprekende volgers heb schrijf ik dit verhaal in het Engels.
Since I have a lot of followers that speak English, I’ll write this one in English.

This morning the weather report told us that it would be better to wait one more day to go to the Sierra Buttes Fire Lookout. Today chances of being caught in rain or thunderstorm would be high and the view would be mostly ruined by the clouds. So Gary and I decided to go tomorrow and hope that our view tomorrow will be blue sky and distant lookout.

After my morning coffee and oatmeal breakfast Gary looked outside and saw that the weather here was actually not too bad. He asked e to go with him to the Fire Lookout next to Taylorsville. That seemed to be a nice replacement activity which would be only a couple miles away in stead of a two hour drive. We packed our bags with hot coffee and an extra jacket to stay warm. Up there it might get cold and windy. At the top of some of the mountains here is still some snow. Oh, this reminds me…. I haven’t even took one sip of coffee or water out of the two bottles that I took. And here is why…

We drove all the way up the mountain and Gary parked the car. It was a beautiful view over Taylorsville, Quincy, some lakes and valleys. I had to close my eyes and walked with Gary about 10 meters / 32 feet to the front. Then I could open my eyes and wow there I saw this very gorgeous lake that appeared right below me. It was created by a glacier high in the mountains, had clear water and Gary told me he even went for a swim up here once. When we sat there and just listened to the silence and to the birds singing he told me that this was the place where he really felt home. Ever since he got here with his father and now, years later, this is the place where he really feels home. I told him I can totally understand that. This is such an amazing place with clean air, lots of green valleys and beautiful mountains and views. He’s lucky to have this.

DSCF1568

He showed me around the top of the mountain and there we saw a Fire Lookout. A small wooden house. I climbed up the stairs as far as I could and could imagine myself staying here for a while just looking around to spot fires. Again at that place we just sat for a while and looked at the clouds how they shaped and became darker and darker, to finally rain down somewhere.

After one last look, when we walked to the car and wanted to go home we saw a car passing by. Gary became excited and said: “Oh that must be the man that stays at the Fire Lookout! We heard a radio earlier that morning so he must have let that on while he went shopping or something.” And Gary was right. The man stopped in front of the Fire Lookout and we walked up to him. Gary said to me: “Just wait, probably I can talk him into showing us the Fire Lookout from the inside. I’ll just tell him about your around-the-wold-tour and that you’ve never seen this before.” Well, Gary didn’t even had to put much effort in it because when we arrived we both saw that the man had his car fully loaded and starting to carry this up the stars to bring inside his house. Groceries, books, a printer and even a small trampoline. 🙂 So after greeting the man we offered him to carry the boxes up to the kitchen and to his office in the top of the Fire Lookout. Wayne, that was his name, was happy with the help and after I carried the trampoline inside – which he uses to stay in shape! – he was also willing to tell us about his job as a Fire Lookout.

The way Wayne told his stories and his energy were very intriguing. It made me think about Jan Bakker from Amsterdam and Eddy Scott from Russell. Somehow these men probably never loose their young spirit, energy and their fascinating stories. They will never forget to learn, to enjoy and to have fun. Later on, when I was back here at Gary’s log house I read Wayne his blog and I was right. His photography and his writing are truly inspiring me. I think I’ve read three stories without even blinking. The link to his blog is http://smokysunsheaven.blogspot.com/2018/ and here are some of his photo’s, that I found on his art gallery http://www.pbase.com/wwp/lookoutlife, which I found uplifting.

At the Fire Lookout he will stay most of his summer days. When the lightning strikes he has to be aware that there could be a fire starting. He’s watching through his binoculars to spot smoke and uses the radio to report this to center where they mostly send a helicopter and someone on the ground to check it. Natural fires are generally started by lightning. But last year they had a man who would start three fires at one day and several others, one even in someones back yard. He also caused a big fire close to town and got apparently 25 years to lifelong sentenced to prison. Wayne’s job is to spot the fires and make sure they can control them i time. He told us that some storms have up to 200 lightning bolts strike the earth’s surface.

Today is just another inspiring day where we, because of  ‘bad’ weather, experienced something truly unique. If you just get out of your house, new adventures are sometimes just around the corner. Life has so many gifts to discover and so many lessons and wisdom to give us. This world has so many magnificent miracles to reveal. If we just try to catch a glimpse of it, if we just understand a little part, we will find our peace, we will find ourselves. The book is endless and the story always goes on. If you go and open your eyes you will find it. If you stay where you are you may never see it.

Something special happened at the end of our visit at the Fire Lookout…

YesterdayI wrote this in my book:

Traveling the world seems to be something very special. Even though I’ve met so many people, young and old, who have been traveling or are still traveling the world. For most people the biggest surprise is that I’ve been doing a big part of my around-the-world-tour alone. They don’t understand why, would be scared of doing something like this and always tell me to ‘be careful‘. Then there’s the other group of people that I’ve met. The ones that are curious and excited and would love to do this themselves. The ones that have seen something more of the world. The ones that know the feeling of being free to do whatever you want to do and find amazing adventures. They mostly tell me ‘have fun!‘.

Today when Wayne told me goodbye…. guess what he said. 😉

Thanks Gary for this nice day and making me realize any adventure can be just around the corner of our own house.

79978238.cxPGuI7F

Nog 19 nachtjes slapen!

Posted on by
3

De afgelopen dagen ben ik aan het uitrusten. Ik heb uitgeslapen. Langer dan normaal dus ik denk dat ik het nodig had. In Taylorsville heeft niemand bereik met mobiele telefoons en is het enige contact dat we hebben met vrienden en familie via internet. Veel mensen die ik heb leren kennen houden van hiken, bergbeklimmen, mountainbiken, raften, surfen, skiën etc. en zijn daarom ook vaak zo een halve of hele dag niet bereikbaar. Heerlijk, maar ondenkbaar in Nederland. Dan moet je gewoon je mobiel thuis laten.

Het is hier prachtig en ik geniet volop. Ook hebben we drie films gekeken: The Notebook, The Holliday en Dave. Alledrie geven een mooie boodschap en Gary en ik hebben daar nog lang over gepraat. Het zijn films met de boodschap dat je moet gaan voor wat je echt wilt en niet stil moet zitten maar in elk geval kunt proberen er iets aan te doen. Vooral in de liefde is weten wat je echt wil belangrijk. En er dan ook volledig voor gaan. Maar uiteindelijk geldt dat natuurlijk voor alles wat je doet. Weten wat je wilt en daar volledig voor gaan. Dat gesprek met Gary zorgde ervoor dat ik voor mezelf weer een paar dingen op een rijtje gezet heb. De passies die ik heb gekregen zette ik op een rijtje en daarbij hoe ik dat het liefst tot uitvoering breng. Hier is mijn lijst:

Mijn tijd gaat naar:

1. De wereld een betere plek maken door milieubewust te zijn, de politiek in te gaan en een streek restaurant te beginnen.

2. De wereld leren begrijpen zodat ik meer kennis heb hoe ik de wereld beter kan maken door te reizen, lezen en leren.

3. Lessen die ik geleerd heb en positiviteit delen met anderen door te schrijven en te zingen.

4. Anderen inspireren, motiveren en bemoedigen om te doen wat hen gelukkig maakt en te doen wat rechtvaardig is.

5. Gelukkig en gezond leven door plezier te maken, gezond te eten en te bewegen.

6. Familie en vrienden.

Mijn geld gaat naar:

1. Alles wat ik nodig heb voor het bovenstaande.

2. Goede doelen zoals bomen planten, drinkwater en onderwijs.

Misschien is dit weer een idealistisch droombeeld maar ik weet na deze reis in ieder geval nog beter wat ik wil.

Wat ik heb gezien tijdens mijn reis… De corruptie en slechte politiek, de vervuilde natuur en het verschil van arm en rijk hebben mij ertoe gebracht om niet langer stil te zitten in mijn comfortabele bureaustoel en bank. Ik geniet nu nog even van mijn prachtige omgeving, de rust en de interessante gesprekken en dan mag ik over negentien nachtjes slapen weer hard aan de bak. Ik ben veel ideeën rijker, meer dan ik ooit had kunnen dromen en hoop er snel een plek voor te creëeren. Mijn laatste gedeelte van de reis gaat dwars door het midden van Noord Amerika, terug naar de Oost-kust. Ik ben benieuwd wat ik daar nog tegenkom. En ik kijk uit naar mijn terugkomst in Nederland.

Vergeet niet dat ik tijdens mijn reis ook bijna alleen maar aardige, inspirerende en goede mensen heb leren kennen die allemaal een steentje willen bijdragen in een betere wereld.

We zijn gisteren een dagje naar Reno geweest. Daar heb je de enige rivier in Amerika die van zuid naar noord stroomt. In die rivier gaan mensen soms op zoek naar trouwringen die mensen daar in gooien omdat ze na een avondje gokken een trouwkapel zijn ingelopen en met een vreemde getrouwd wakker geworden zijn. Een beetje zoals in Las Vegas. Er zijn ook veel casino’s. Verder is het leuk om alle verstopte ‘streetart’ te vinden. Een beetje zoals in Penang in Maleisië. Ook waren we in een mooie winkel waar ze aan aantal presidenten hun verhaal lieten vertellen en ze een prachtig aquarium hadden. Ik heb een nieuwe aluminium drinkfles gekocht met levenslange garantie zodat ik geen plastic bekers of flessen meer hoef gebruiken.

Mijn tijd hier is goed. Ik leer veel van Gary en hij van mij. Soms kom je voor een speciale boodschap of les even in iemands leven. Tijdens het reizen heb ik het meeste gehad aan de goede een op een gesprekken en ik hoop dat nog lang te mogen ervaren. Maar binnenkort zal dat weer zijn met mensen uit Groningen. Ik hoop dat jullie daar ook naar uitkijken!

Nu ga ik nog even de eendjes voeren en een stukje kanoën. En donderdag gaan we nog naar Siërra Battes in Tahoe National Forest!

Active Flagstaff and Grand Canyon

Posted on by
2

Onder het genot van een zelf gezette kop koffie zit ik op de bank van mijn couchsurfing host Kevin. Mijn benen zijn vandaag moe en stijf. Na enige tijd niet veel te sporten heb ik deze week een avond salsa gedanst in Phoenix, een spinning les gevolgd, door Flagstaff gefietst en gisteren tot bijna halverwege naar beneden gewandeld op het South Kaibab Trailhead.

Zaterdag 5 mei vierden de vrienden van Kevin, mijn couchsurfing host, Cinco de mayo; een Mexicaanse feestdag waar ze een overwinning op het Franse leger in de slag bij Puebla in 1862. Niet te verwarren met de Mexicaanse onafhankelijkheidsdag (dat is op 16 september). Ik mocht een fiets lenen en we moesten om 14:00 uur bij het eerste huis zijn. Daar werd een geblinddoekt moordspel gespeeld. Daarna fietsen we in een optocht naar het tweede huis. Daar keken we Kentucky derby, het waren twee spannende minuten. In het volgende huis werd een check-in omgeving van een vliegveld nagespeeld en moesten we onze schoenen uit doen en werdt het hele stewardes ‘fasten your seatbelts’ verhaal voorgelezen. Ook had iemand ‘secret meeting’ op een deur van een lege kamer geplakt en binnen een half uur zat iedereen daar op de grond. Leuk zo’n psychologische testje. Bij het laatste huis werden nep Ted Talks gepresenteerd en hebben we in het dinker nog een keer het moordspel gespeeld. Dit was beslist de leukste gekste dag van dit jaar!

Maandag mocht ik de auto lenen om naar de Grand Canyon te gaan. De grote kloof, de Grand Canyon, is een enorm natuurverschijnsel. In miljoenen jaren hebben aardverschuivingen, vulkaanuitbarstingen en de Colorado rivier dit bijzondere landschap gecreëerd. Toen ik aan kwam rijden was het erg druk en moet ik naar parkeerzone drie om een plek te vinden voor de auto die ik geleend had. Gelukkig had ik instructies gekregen om een shuttlebus naar het South Kaibab Trailhead anders had ik eerst waarschijnlijk een kwartier tot half uur moeten uitzoeken wat ik wilde doen. Nu stapte ik direct in de oranje bus die me naar het begin van de route bracht. De buschauffeur had een vrolijke bui en vertelde hoe zijn voorouders gered waren op de oceaan en dat we de route minimaal zo ver moesten nemen dat we de rivier konden zien. En het liefst nog een beetje verder. Natuurlijk gehoorzaamde ik de vrolijke man en liep een eind naar beneden.

Aan het begin van de route was het druk. Veel mensen zagen er net iets te netjes uit voor een lange wandeling. Die waren dan ook drukker met selfies dan met de route. Ik besloot snel naar beneden te gaan en op de terugweg iets vaker te pauzeren en dan pas foto’s te maken. Zo kon ik ook eerst alle mooie plekken zien en geen tijd verdoen met te vroeg foto’s nemen van plekken die achteraf gezien misschien niet het mooiste zijn. Op de weg naar beneden kwam ik ook andere Nederlanders tegen die deden het rustiger aan dus ik liep ze snel voorbij. Volgens mij zijn die ook niet tot het zicht van de rivier gegaan. Jammer maar begrijpelijk in deze hitte.

Halverwege mijn route was een wc gebouwtje. Daar maakte ik gebruik van. De wc’s waren vergelijkbaar met die van het Eco Hostel op Gili Meno. Een wc bril met daaronder niets anders dan zand gemixt met plas en poep. Gelukkig viel het ver naar beneden en was het qua geur nog best te doen. Na dit gebouwtje liep ik bijna het hele stuk helemaal alleen. Af en toe kwamen er tegenliggers. Die waren meestal meer buiten adem dan ik. Logisch… Zij liepen omhoog.

Na een tijdje zag ik in de verte een hele rij ezels met aan de voorkant en achterkant een cowboy. Tenminste daar leken ze op. Het waren een jonge vrouw en man op paarden die de stoer begeleidden. Ik pakte mijn camera en greep mijn kans om een paar mooie foto’s te schieten. De man die achteraan reed begroette mij vriendelijk.

Uiteindelijk kwam ik op de plek waar de rivier te zien is. Het leek een kleine rivier maar dat kwam omdat ik nog steeds zo’n 1000 meter boven de rivier was. Iemand vertelde dat we ongeveer 600 meter afgedaald waren. Daar besloot ik nog een paar foto’s te maken. Ongelooflijk hoe groot het daar is. En hoe prachtig de verschillende grondlagen zichtbaar zijn als kleurrijke strepen op de ruwe bergwand. Daar voel je je klein en beleef je de kracht van de natuur.

Onderweg naar boven liep ik weer alleen. Zoals gepland maakte ik een aantal foto’s. De rustmomenten kon ik goed gebruiken aangezien het erg warm was en omhoog wandelen alsnog veel intensiever was dan wat ik had gedacht. Ik wist wel dat je na ongeveer een half uur wel in een flow komt. Daarna werd het gelukkig steeds makkelijker. Met mijn rooie kop en bezweet gezicht probeerde ik ook een mooie selfie te maken. Dat lukte niet helemaal, daarom zie je hier mijn rug… 😉

Soms besloot ik gewoon even te kijken. Stilstaan en kijken. Dat gaf me een overweldigend gevoel. Deze natuur, in een nog hele pure vorm, gaf me een gevoel van blijheid, nostalgie en het maakte me soms emotioneel. Misschien omdat ik daar mijn eigen weg alleen liep. Mischien omdat ik weer sterk onder de indruk was van de natuur, net zoals op Taya toen we midden op de oceaan waren. Of misschien omdat ik hoop dat we als mensen onszelf nog eens afvragen of we er echt alles aandoen om deze wereld zo mooi te houden. Vraag niet wat de wereld voor jou kan doen. Vraag wat jij kunt doen voor deze wereld.

Na mijn prachtige Grand Canyon ervaring werd ik door een vriend van Kevin, Jesse, meegenomen naar Mount Elden om daar de zonsondergang te zien. Een andere vriendin, Julia, kwam even later ook naar boven rijden met een paar speciaalbiertjes. De lucht was indrukwekkend en we konden ver kijken naar bergen, heuvels en vulkanen. Daar tussendoor ging route 66. Morgen zal ik daar weer op vertrekken om via Sedona naar Las Vegas te gaan. Ook dat geeft weer een dubbel gevoel. Opnieuw afscheid nemen en tegelijkertijd het vooruitzicht om nog meer te zien en te beleven.

Dag Flagstaff

Monument Valley Break-down

Posted on by
Reply

Vandaag hoorde ik de reden dat mijn motor meer rijdt. Het is een harde les die ik als blonde dame heb moeten leren door eerst een fout te maken. Gelukkig zei de man van Mike’s Bike’s dat niet alleen blonde dames deze les op deze manier leren. Hij had met een zelfde soort motor dezelfde fout gemaakt toen hij nog mooie bruine lokken had. Ik had de ketting moeten sprayen nadat ik twee volle tanks leeg gereden had. Een ketting van een motor gaat zo’n 10 tot 15 duizend miles mee. Om die vijftien te halen moet je zorgen dat hij soepel blijft lopen en vooral niet droog wordt. Nu denk ik dat mijn ketting voor droog geworden is toen ik door Texas reedt. Daar was het erg heet en waaide het hard. Maar ja… Ik heb nooit aan de ketting van mijn Honda Nighthawk gedacht. Het spijt me lieve gele zonneschijn van me.

Toen ik van Gallup naar Monument Valley reed was het erg koud. Op een gegeven moment lag er zelfs sneeuw. Toen ik bij een tankstation aan het opwarmen was met koffie vertelde iemand dat het zou gaan regenen. Ik besloot nog een koffie te nemen en het duurde niet lang of de storm met sneeuw, regen, donder en bliksem kwam voorbij. Het vertraagde mijn dagplanning maar ik was al lang blij dat ik zelf droog was.

Toen ik even later bij Kayenta een koffie haalde bij de McDonald’s zag ik meer mensen in motorkleding. Een grote groep Harley rijders uit Slovenië stelde voor dat ik met hun mee reed naar Monument Valley. Toen we dichterbij kwamen voelde ik mijn motor haperen en omdat ik ook een heftige storm voor ons zag besloot ik om even te stoppen. Ik dacht dat het beter was als ik terug zou rijden naar een plaats waar iemand kon bekijken wat er met mijn motor aan de hand was. En ik kwam liever niet in die storm terecht. Toen ik daarna draaide om terug te rijden schoot de ketting er af. Ik kon wel starten maar ging niet vooruit. En het maakte een raar geluid. Ik stond toen op een oprit van een vrouw die daar woonde. Een Native American Navajo vrouw hielp me. Ik had namelijk al ongeveer twee uur geen bereik met mijn telefoon du ze bracht me naar een hotel waar ik gebruik mocht maken van wifi en hun telefoon. Ik belde de verzekering en die regelden een sleepbedrijf. De dichtstbijzijnde was ongeveer drie uur bij me vandaan. Flagstaff was waar ik naartoe gebracht zou worden. Ondertussen had ik via couchsurfing ook een plek gevonden bij Kevin Kent war ik de komende dagen mag blijven. Hij heeft een heerlijk bed voor me en we gaan over een uur naar Phoenix om te gaan salsa dansen.

Zomaar even een korte update…

New Orleans, Dallas, Carlsbad Caverns and Artesia

Posted on by
4

Today I experienced the windy season of the (wild) West of Texas and the east of New Mexico. It blows me away and I think it was good to take a shower before I got in to bed. Sand and dust are flying all around.

This morning I woke up in Dallas and now I’m laying in a very comfortable bed in Artesia at the apartment of Shirin and John Mark. I just wanted to give you a short update…

In Lafayette (Georgia) I had a great time with the Gilberts :). After three nights my leather jacket and shoes were dry and it was time to go. Wednesday I arrived in New Orleans. There Bruce showed me around in the French Quarter and I went to the Jazz Festival to see the New Orleans Nightcrawlers and Sting! What an amazing artist is he. I’m the audience made friends with John and his lovely wife Sherryl. They visit the festival for years and told me it used to be 5 dollars without the metal detectors. We also saw that there was a big VIP area in front of the stage. Unfortunately we were not accepted as VIP even though I thought we are very important :).

At the river side in New Orleans is a place where they do training of different group sports (or exercises). You can join them for free! It’s just a beautiful city with so many different good live performances. We also did karaoke. 🙂 Lots of fun.

Then I went to Dallas. There I’ve had a really good Texas hamburger and saw where president J.F. Kennedy was murdered.

This morning I woke up and when I wanted to leave I saw that my case at the back of my motorcycle was loose. So I went to a AutoZone and got a free nut and some tools to borrow. I bought a bungee cord just to be sure it will not happen again. After that I went to the Carlsbad Caverns. Halfway I had almost no gasoline anymore and the only place that was providing gas was one where no store was. So I had to pay by card, which I don’t have. Luckily someone else stopped and filled my tank. They worked in the area and they didn’t wanted to have my money. I guess I was very lucky! When I arrived at the Caverns I found out that they were closed.. they still have winter opening hours so they closed at 5 and I arrived at 6. When I left there, again there was a gas station where I could just pay by card and someone stopped, filled my motorcycle and didn’t wanted to have my money.

When after that I tried to find a place to stay finally Shirin gave up her movie night with her boyfriend and decided to come home to give me food, a beer, a shower and a bed!

I’m so happy to tell everyone again that there are sooooo many nice people in this world!

Short version:

New Orleans – beautiful, musical artists, fighting for equality (black/white/rich/poor)

Dallas – city where Kennedy was shot, apparently there are a lot of career opportunities for engineers and good burgers

West Texas – windy en always fill up you motorcycle to the top!

New Mexico – same as West Texas

Bluegrass, Charity, NYC, Guns, Singing

Posted on by
1

To transalate this blog you can select your language at the bottom of this website. 

Gisteren vertelde ik iemand over mijn jarenlange traditie van evaluatie op mezelf. Zo af en toe schrijf ik op wie ik wil zijn. Ik schrijf een lijstje met dingen zoals ‘ik rij motor’ ‘ik ben gezond en sportief’ ‘ik schrijf en lees boeken’ en ‘ik bel mijn vrienden en familie regelmatig’. Allemaal concrete punten die in mijn keuken aan de muur hingen. Dat is iets waar ik op kan focussen en dat me helpt herinneren aan wie ik wil zijn. Soms vergeten we dat namelijk. Ik in ieder geval wel. Ooit leerde ik namelijk dat je je eigen gedachten kunt sturen. Als je dit soort dingen tegen jezelf zegt gaat je brein het langzaam geloven en zullen je gedragingen je brein sneller volgen. Helaas werkt het waarschijnlijk ook richting het negatieve. Als je jarenlang gefocust hebt op het feit dat je niet wil worden zoals je vader (of moeder) dan ben je waarschijnlijk inmiddels een beetje geworden zoals hij. Zoals Mahatma Ghandi ooit zei:

Carefully watch your thoughts, for they become your words.
Manage and watch your words, for they will become your actions.
Consider and judge your actions, for they have become your habits.
Acknowledge and watch your habits, for they shall become your values.
Understand and embrace your values, for they become your destiny.

 

Met deze gedachte ben ik gisteren in slaap gevallen. Het is belangrijk om te bedenken wat we willen doen en waar we tijd aan willen besteden. Tijd is namelijk kostbaar en als je je tijd besteed aan werk dan heb je weinig tijd voor familie of vrienden. Maar wat of wie verdient jouw tijd? En hoeveel tijd besteden we aan onze eigen dromen? Mijn tijd is de afgelopen weken gegaan naar van alles en nog wat.

Ik heb mijn verzekering gevraagd of ze iets wilden vergoeden van de dingen die naar de bodem van de Stille Oceaan gegaan waren. Helaas, zoals ik eigenlijk al wist, zeiden ze nee. Buiten territoriale zee ben je helaas niet verzekerd. Tenminste niet met een Allianz Globetrotter verzekering. Daarna kreeg ik uitslag in mijn nek wat leek op Poison Ivy. Ik ben naar de Urgent Care in Shippensburg gegaan en kreeg Prednison. Na vijf dagen moest ik stoppen en het leek prima, maar na een halve week kwam het terug. Na mijn tweede bezoek werd het door een andere arts beoordeeld als een allergische reactie op iets. Inmiddels verdenk ik de jacuzzi. Er bestaat zoiets als een hot tub bacterie en beide keren begon de uitslag en het jeuken ongeveer een dag nadat ik in de jacuzzi was. Inmiddels is het bijna weg dus we hoeven ons geen zorgen meer te maken. Ook de hond, mijn lieve vriend Boba, knuffel ik weer. En gelukkig worden deze twee bezoekjes wel vergoed door mijn verzekering.

DSCF0920

Waar mijn tijd verder naartoe gaat is: Eén of twee yogalessen per week. Een paar bezoekjes aan het zwembad en fitness om fit te blijven. Ik heb stamppot boerenkool en bitterballen gemaakt. Een 4-daagse trip naar New York waar ik met mijn vriendin Angela heb rondgestruind en naar de ‘David Bowie is’ expositie ben geweest. Ik heb twee avonden boeken gesorteerd voor een goed doel van een vriendin van Katy. Oh ja en zoals je hierboven ziet hebben we getuinierd voor een park van Rotary.

Ik ben meegenomen naar een bluegrass optreden in Harrisburg. En in diezelfde stad heb ik afgelopen zaterdag meegelopen voor de March of our lives.

Verder heb ik een bucketlist wens mogen vervullen! Schieten! Het voelde een beetje raar om op zaterdag de March of our Lives te lopen en geconfronteerd te worden met de hoge aantallen schietpartijen en dan de volgende dag met veel plezier een 5-tal verschillende wapens af te vuren. Is dat hypocriet? We waren bij een officiële club waar een vriend van Alan lid van is en ons als gast mee mocht nemen. Het was erg koud maar ook erg leuk. De kleiduiven kwamen meestal van twee verschillende kanten en ik denk dat het me twee keer gelukt is om ze allebei te raken en ongeveer zes keer raakte ik er één waardoor ik niet als laatste eindigde en vooral in het begin de groep heren met wie ik was verraste met mijn talent.

De afgelopen week wilde ik maar al te graag tijd maken voor mijn blog. Ik heb zelfs al een heel stuk geschreven en wilde daar foto’s aan toe voegen maar dat kostte zoveel tijd dat het laat werd en ik ging slapen. En daarna werd ik afgeleid door iets anders…

Vorige week donderdag gingen Katy en ik naar een open mic avond bij The Tought Lot, een plek waar lokale artiesten en creatieve geesten de ruimte krijgen om kunst en muziek te maken of te presenteren. Er zijn goedkope kantoorruimtes, een studio, tattooshop, een muziekwinkel en een koffiezaakje met lokaal geroosterde koffie. Ze hebben een maandelijkse open mic en er waren een aantal erg goede artiesten. Die avond sprak ik met Katy af dat we ons zouden inschrijven voor de volgende open mic op een andere locatie in Shippensburg. Aan het einde stelde Katy me voor aan Evan Crider, één van de vrijwillige organisatoren die zelf ook een paar nummers zong. Hij treed regelmatig op en krijgt daarvoor een paar centen. Zoals voor velen… niet genoeg om van te leven maar voldoende om er met plezier een avond voor vrij te maken en een paar mensen te inspireren. Want daar doe je het toch voor. Een lach, een dankbaar mens, een romantisch etentje van een oud stel dat hun jubileum viert, en ga zo maar door. Mensen worden blij van muziek.

Zaterdagavond mocht ik mee met Evan naar een optreden van hem in een leuk restaurant. Hij zong naar zijn idee zo’n 36 liedjes! Ik heb nog een lange weg te gaan maar ooit doe ik dat ook. Eén van de dingen op mijn lijst is ‘Ik zing en ik speel gitaar’. Een van mijn reisdoelen was meer tijd besteden aan liedjes schrijven, optreden en mensen blij maken. Mijn kerkelijke opvoeding en twee zussen die erg goed kunnen zingen hebben me geholpen om mijn stem te ontwikkelen. Bij ons in de familie Brouwer zingen we graag na het eten. Vaak meerstemmig. Dan zing ik meestal de tweede, derde of vierde stem. Het liefst iet te hoog en vooral makkelijk. Mijn moeder zei dan altijd dat we ons moesten opgeven voor Idols. Dat is er nooit van gekomen. Maar nu had ik me opgegeven voor de volgende open mic in Shippensburg. Gelukkig ken ik hier niet al te veel mensen.

Als je iets wilt doen is het soms fijn om een afspraak te maken, een deadline. Nou die had ik dus. Ik ging optreden. Maar hoe en wat? Om wat extra ‘veiligheid’ in te bouwen vroeg ik Evan of hij iets wilde oefenen. Hij kwam maandag langs en we oefenden drie nummers. Dat ging best goed. Katy oefende ook mee en de volgende dag heb ik de hele dag lopen oefenen. Het lied ‘Little Talks’ van Of Monsters and Men zoals van Julia Sheer deze zingt was een mooi duet. De andere twee nummers waren ‘Michel’ van Anouk en ‘I won’t give up’ van Jason Mraz.

 

This slideshow requires JavaScript.


Toen we gisteren aankwamen bij de Open Mic at University Grille in het Shippen Place hotel was al snel duidelijk dat het een drukke avond was. Alan had me verteld dat ik zenuwachtig moest zijn dus dat was ik een beetje. Gezonde spanning kon ik hier niet echt goed vertalen… Dat wordt zoiets als: I’m healthy nervous ;). Ik schreef me in als 5e. Ik wilde niet als eerste. Dus Evan nam die taak op zich. Daarna was Katy aan de beurt met twee andere muzikanten waar ze af en toe mee optreed. Ook had ze zelf een paar nummers. Daarna mocht ik. Helaas was de batterij van de versterker van mijn gitaar leeg waardoor ze me een andere gitaar gaven die misschien niet goed gestemd was of waarmee ik gewoon niet zo goed uit de voeten kon maar ach… ik focuste op het zingen en Evan op het gitaarspelen dus uiteindelijk kwam het allemaal goed. Het blijft bijzonder hoe je geen seconde bang bent voor een heftige storm op zee en toch als je opeens je eerste optreden hebt ben je toch nerveus. Ik vertelde ze dat ik dit normaal gesproken niet doe. Daar konden ze om lachen gelukkig. En toen we eenmaal gingen werd het steeds makkelijker. Aan het einde vond ik het zelfs leuk. Een jonge meid aan de bar zong het hele liedje ‘Little Talks’ mee. Dat gaf me een goed gevoel. Iemand zien genieten terwijl je optreed is motiverend. De andere muzikanten Nick, TJ, Jan waren positief over het resultaat en de organisator Mike Kell stelde voor dat Evan en ik zaterdag de opening doen voor een avond waar hij gaat optreden met zijn band. We krijgen er zelfs een beetje geld voor! Als laatste pakte de restaurant manager een gitaar en begon ook te zingen. Eén voor één zag je alle gezichten stomverbaasd (als je die gezichten zag begrijp je het woord ook ineens beter) kijken wat er gebeurde. Niemand had hem ooit zien of horen spelen en zingen maar wat een geluid had die man! Prachtig.

 

Waar het voor mij op neer komt is dat we tijd moeten maken voor wat we echt leuk vinden. Wie ben je en wat wil je doen? Doe je wat je wilt? Ben je restaurantmanager en wil je zingen? Organiseer een open mic avond en stap zelf het podium op. Of misschien wil je die droom om artiest te worden najagen en zeg je je baan op. Heb je rechten gestudeerd maar wil je personal trainer worden? Mijn vriendin Lotte is hiervan een gouden voorbeeld en zo zijn er nog meer mensen in mijn omgeving die talent ontwikkelen in gebieden waar ze niet voor naar school gegaan zijn. Na een studie toerisme kan je ook kunstenares worden en een inkoper kan ook een hele goede kledingontwerpster zijn. Denk na over wat je doet. Denk nog eens. Haal je alles uit jezelf wat er in zit? Of hou je stiekem nog een parel verborgen?

Morgen ga ik een paar motoren bekijken. Hopelijk kan ik daar één van kopen en dan vertrek ik waarschijnlijk begin volgende week om richting Lake Tahoe te gaan en weer terug. Dan ben ik eind mei terug en vlieg ik dan naar IJsland waar ik een paar dagen met mijn beste HAVO vriendinnetje Evelien rond mag reizen en dan vlieg ik alweer terug naar Nederland. De tijd vliegt voorbij! Ik voel me gelukkig en dankbaar. Dankbaar voor ontmoetingen, kansen en lieve mensen overal op deze wereld.

Liefs Janneke

N.B. Taya wordt nog steeds gemist. In het lied Little Talks zingen ze… Though the truth may vary, this ship will carry our bodies safe to shore. Het deed me even denken aan Taya. You’re gone gone gone away. I watched you dissapear.

Denk
Denk nog eens

Waarom doe je zo
Waarom doe je dat wat je doet

Maar waarom echt?
Maar waarom doe je dan niet wat je echt wil doen?

Houdt angst je tegen?
Weerhoudt onzekerheid je?

Wie wil je zijn?
Wat wil je doen?

Morgen is een nieuw hoofdstuk
Elke dag een ongeschreven pagina

Maar denk eerst
Denk nog eens
Denk

 

 

Kleren kopen

Posted on by
Reply

Na een gecompliceerde reis ben ik gisteren eindelijk ‘thuis’ gekomen bij Alan en Caty. Omdat ik geen schone kleren heb gaan we zo shoppen. Ik heb eindelijk weer goed geslapen. Gisterennacht heb ik in het vliegtuig maar 1 a 2 uurtjes kunnen slapen. Nu doe ik een wasje, draag ik een broek van Nathaniel (Alan zijn zoon), een ‘toeristen t-shirt’ die ik in Chili heb gekocht en een vest van Caty. We hebben net een heerlijke verse salade gegeten. Wat heb ik dat verse voedsel gemist zeg! Vanavond ga ik verder met het schrijven van het verhaal… ik vraag nog eventjes geduld van jullie. Mochten jullie nog specifieke dingen willen weten hoor ik het graag, dan voeg ik die informatie toe aan het verhaal.