Met een glas rode wijn zit ik aan tafel te bedenken wat er vandaag precies gebeurd is. Gisteravond was ik erg blij met het bericht dat ik vandaag mee mocht zeilen naar Borkum. Al langere tijd keek ik hier naar uit maar ineens zag ik in mijn agenda de vergadering staan van GroenLinks. Met grote teleurstelling vertelde ik dat ik niet mee kon zeilen. De tocht naar Borkum zou ik nog redden, maar ik zou pas morgen terug zijn. Helaas. Direct begon ik aan mezelf te twijfelen. Ben ik wel geschikt? Straks moet ik vaker leuke avonturen afzeggen.
Vanavond hebben we afscheid genomen van Ate Flapper. Hij was 3 jaar lang voorzitter van GroenLinks Oldambt en heeft zich hier en provinciaal goed ingezet voor de partij. Hij en zijn vrouw hebben ervoor gekozen om te verhuizen naar de kinderen en kleinkinderen in het westen van het land. Want de rol van opa, oma, papa en mama is best lastig te vervullen op zo’n grote afstand.
Toen de boodschap ongeveer twee maanden geleden kwam dat Ate weg zou gaan was bij GroenLinks Oldambt duidelijk dat niemand van de bestuursleden het zag zitten om de rol op zich te nemen. De ogen waren die avond op mij gericht en ik gaf aan dat ik er wel over na wilde denken. Pas sinds 2017 ben ik lid van de partij en ik kom net een jaartje kijken. Politiek is nieuw voor mij, ik ben een groentje 😉 en ik ben er zelf nog niet helemaal over uit wat ik kan betekenen voor Oldambt. Ook al ben ik hier geboren en getogen, mijn hele volwassen leven ben ik weg geweest tot vorig jaar na mijn wereldreis. Daarnaast ben ik een boek aan het schrijven en dat heeft ook prioriteit.
Na een week zou Ate me bellen. Precies die dag staat ineens een man voor het havenkantoor waar ik werk. Het blijkt Ronald Lubbers te zijn. Hij verteld dat hij een documentaire maakt over Waterlanders en op zoek is naar interessante verhalen van mensen met water. Op het moment dat ik begin te vertellen over mijn zeilverhaal op de Stille Oceaan vraagt hij direct of hij zijn microfoon mag pakken. Ook al sta ik niet zomaar te springen om op tv te komen, zijn oprechte interesse en iets in zijn ogen en houding voelen vertrouwd. Onze ontmoeting voelt echt, oprecht en goed en het gesprek daarna werd persoonlijk en emotioneel. Uiteindelijk blijkt dat we veel gemeen hebben en hij vertelt dat hij vroeger adviseur was voor GroenLinks. Naast het feit dat hij ook een gele motor heeft en graag verhalen deelt is dit nog een overeenkomst.
Die middag voelt het even zoals in Nieuw-Zeeland. Puzzelstukjes vallen op hun plaats. Mijn keuze wordt direct beïnvloed door deze kleine richtingwijzers die het leven me lijkt te geven. Als niet veel later Ate belt vertel ik dat ik het eerst wel een jaar wil proberen met als resultaat dat ik vanavond met 8 van de 8 stemmen gekozen ben tot nieuwe voorzitter van GroenLinks. De twijfels die ik vanochtend nog even had vielen vlak voor de vergadering direct van me af toen ik een interview las, in NRC Weekend, van Wouter van Noord met schrijver en New York Times-columnist David Brooks. De tekst heb ik vanavond voorgelezen en wil ik graag ook met jullie delen. Mijn visie op mijn nieuwe taak:
“Wat heeft u geleerd over wat een goed leven is?”
“Dat je niet de hele tijd moet proberen het stuur in handen te houden en alles te plannen. Het leven draait erom om in staat te zijn de controle op te geven, jezelf beschikbaar te maken voor anderen. Het draait om diepe verbintenissen met andere mensen, commitments. Leven is een kwalitatieve opgave, geen kwantitatieve. In een goed leven heb je geen huwelijk dat erom draait wat jij eruit haalt, maar een huwelijk waarin je leeft en sterft voor elkaar. Je jaagt geen carrière na maar volgt een diepe professionele roeping om een probleem op te lossen voor anderen. Je hebt niet zomaar meninkjes, maar onderschrijft een coherente levensfilosofie of religie. Je woont niet zomaar ergens, maar je helpt om de wijk waarin je leeft sterker te maken.”
Het is zondagmiddag 17:00 uur. De laatste verhuurde boot is helaas iets te laat de haven binnen komen varen, maar als die netjes in de box ligt kan ik het Havenkantoor sluiten. Mijn motor staat op me te wachten en daarnaast staan mijn ouders en de kinderen van mijn zus. Ze willen allemaal afscheid nemen voordat ik vertrek. De poppenkast voelt een beetje overdreven, alsof ik weer een jaar weg ga. Mijn hoofd staat ook helemaal niet op ‘afscheid’ stand, mijn hoofd staat op ‘ik mag eindelijk naar de bergen’ stand.
Begin juni 2018 kwam ik terug van een wereldreis. Vanaf dat moment woon ik in Winschoten. Hier ben ik tante, schrijfster en freelancer. Avontuur zoek ik in de klimhal en op het water. Rust vind ik als ik schrijf, werk en muziek maak, maar ik mis de wildernis.
Lang heb ik nagedacht over een volgend avontuur. De meest onvergetelijke sprookjesachtige momenten waar ik verliefd werd op de schoonheid van de wereld waren midden op de Stille Oceaan, in de Grand Canyon en middenin de wildernis van Utah Moab. Zal ik weer naar Amerika gaan? Nieuw-Zeeland? Canada? What’s next? Uiteindelijk is mijn keuze gevallen op natuurgebieden in Frankrijk. Niet te ver van familie, meer zon, meer wildernis en nog steeds een stabiel land. Misschien zou ik daar willen wonen?
Toen ik 23 juni Sylvano leerde kennen bovenop de klimtoren begreep ik dat hij een zelfde soort plan had. Hij is al een paar keer naar de Franse Alpen gegaan en wil daar misschien wonen. Toen hij me uitnodigde om daar naartoe te komen was mijn keuze snel gemaakt. Ik ga liever samen dan alleen en als je op dezelfde weg zit en dezelfde koers vaart voelt dat goed. Dus zondagavond 4 augustus reed ik 296 km naar Keulen en de volgende dag 989 km naar Vallouise. Als ik na de lange rit mijn motor aan de kant van de weg zet om te kijken bij welk huis ik moet zijn wordt ik warm ontvangen door Louise, de eigenaresse van het appartement waar we verblijven. “Janneke! How are you? A blond girl on a motorbike… it had to be you!”
Foto: Sylvano Somboek. Links naar rechts: Sylvano, Louise, Dan en Dylan
Dinsdag kreeg ik mijn eerste Via ferrata ervaring en een dag later gingen we naar Refuge du Séle. Een toevluchtsoord op 2511 meter hoogte dat in 1983 werd gebouwd op de rotsen van gletsjer du Sélé in het Écrinsmassief of Pelvouxmassief. Vanaf deze berghut heb je een goed uitzicht op Mont Pelvoux. Lange tijd werd gedacht dat Mont Pelvoux de hoogste berg van Frankrijk was. Vanaf de Durance vallei gezien verbergt 🙂 ze door haar positie namelijk de top van de Barre des Écrins. Barre des Écrins is de enige berg hoger dan 4000 meter die in zijn geheel in Frankrijk ligt. Voor onze wandeltocht van 13 kilometer (omhoog en naar beneden) staat 6 uur en 15 minuten waarbij we 984 meter omhoog gaan. In het begin waren we tot op ons ondergoed natgeregend, maar we bleven doorgaan. Een prachtige route door bos, rotsen, over en door een snelstromende rivier en uiteindelijk zo stijl omhoog dat we ons moesten vasthouden aan kabels die in de rotsen vastgemaakt waren. Als mijn moeder het zou zien zou ze met haar vingertje wijzen: “Wees voorzichtig en zeg tegen Sylvano dat hij goed op je moet letten!”
Foto: Sylvano Somboek
In de omgeving van het kleine dorpje Vallouise-Pelvoux zijn veel mooie klimroutes. De overige dagen zijn we daarom volop gaan klimmen en ik heb ook mijn eerste multipitch klimroute gedaan van 200 meter omhoog. Ondanks de vele activiteiten en het fysiek uitputten van mijn lijf voel ik hier in het hart van het Parc National des Ecrins een bijzondere rust. Als ik in de hangmat zit en naar boven kijk tuur ik naar de wolken die elke seconde van vorm veranderen, luister naar het eindeloos stromende water van de rivier en vraag me af wat daar bovenop de berg zou zijn. Mijn nieuwsgierigheid wordt gevoed door het onbekende van de bergen en ik voel me thuis. Zoals Sylvano zou zeggen: “Ik wil getriggert worden.” en zoals Alan zou zeggen: “Het gaat erom dat het onbekende bekend is geworden.”
Nu ik weer terug ben kijk ik uit naar een jaar waar ik mezelf verder mag ontwikkelen op de schrijversvakschool in een cursus ‘Verhalende Journalistiek’. Mijn boek is nog niet af en verdient meer prioriteit. Het volgende wildernis avontuur zal weer even op zich laten wachten maar in gedachten ben ik zo nu en dan in Vallouise.
Foto: Sylvano Somboek
De natuur liegt niet, natuur spreekt waarheid en je bent er kwetsbaar. Dat voelt goed.
“We gaan op de toren slapen. Wil je mee?” vroeg Theo me een paar weken geleden. Er kwam direct een volmondige ‘Ja!’ uit mijn mond. Daarna besefte ik dat mijn slaapzak nog in zeilboot Taya op 5000 meter diepte ligt. Ik moest dus snel een nieuwe slaapzak regelen. Gelukkig kreeg ik een slaapzak van mijn windsurfinstructeur Joey en was ik klaar om te gaan.
De 37 meter hoge klimtoren ‘Excalibur’ van Bjoeks, ontworpen door architect Johannes Moehrlein, is sinds 2005 in gebruik door gevorderde klimmers die zich voorbereiden op het buiten klimmen. “Het was de uitdaging om een toren te maken die een stedenkundig verhaal vertelt. Het ontwerp lijkt op een zwaardsnede, vandaar ook de naam Excalibur, een mythisch zwaard uit het verhaal van koning Arthur.” vertelde de Groningse architect. (bron) De toren is de tweede hoogste klimtoren ter wereld. Het overnachten op de toren wordt altijd in overleg met de eigenaar gepland en is volledig op eigen risico.
Sander staat hier bovenop de toren. Hij ging als ‘voorklimmer’ als eerste naar boven. Om dit te doen moet je de indoor en outdoor voorklimcursus hebben afgerond. Daarna ging Theo naar boven, haakte ik beneden onze tassen aan een touw die Theo weer omhoog tilde en zekerde Sander mij van bovenaf terwijl ik omhoog klom. Sylvano klom een uurtje later naar boven.
Mijn enthousiasme liet ik blijken bij familie en vrienden. “Huh, bovenop die toren? Hoe dan?” vroegen een aantal. Eerlijk gezegd had ik zelf ook geen idee. Gewoon omhoog klimmen en dan zie ik het wel. Theo, een gevorderde klimmer en routebouwer, had al vaker op de toren geslapen en ik vertrouwde erop dat het wel goed zat.
Hoogslapers dromen niet alleen, we doen. We wachten niet tot ons leven voorbij gaat, we ondernemen actie om te zorgen dat ons leven avontuurlijk leuk en speels blijft. Je bent tenslotte de regisseur van je eigen film. Het leven moet je ook niet al te serieus nemen. Zoals klimmer, en student aan de Voshaar MBO opleiding Outdoorsports & Guiding, Sylvano mij vertelde hoe zijn ooms hem inspireerden “Het leven is een grapje. C’est la vie.” en het lied van Ede Staal:
Ik wait, der is ‘n tied van komen, En ook ‘n tied van goan, En alles wat doar tussen ligt, Ja, dat is mien bestoan.
We willen het leven dat we hebben waardevol maken. Een goede ‘footprint’ achterlaten in deze wereld en tegelijkertijd veel plezier maken. We willen laten zien dat je jezelf en anderen kunt vertrouwen, dat is bij klimmen cruciaal. Vertrouw je eigen voeten en vertrouw degene die beneden staat. Je klimt je eigen route op je eigen tempo en bereikt de top als je zover bent.
Daarnaast hopen we anderen te inspireren door dromen na te jagen en ons enthousiasme te delen. Sander Jansma laat zijn klimkunsten zien tijdens wedstrijden. Theo bouwt prachtige routes waarbij het klimmen bijna als dansen voelt. Sylvano leert kinderen ze hoe ze het samenwerken nog persoonlijker kunnen maken. Met wie klim je? Weet je zijn naam? Controleer elkaar, zoek oogcontact en vraag altijd bevestiging of je kunt beginnen.
Bovenop de toren ontmoette ik gelijkgestemden. Mensen die houden van avontuur en liever niet elke dag in hetzelfde comfortabele bed slapen. Liever actief en buiten dan Netflixen op de bank. We hadden veel lol toen iemand over de rand stond te plassen en ik erachter kwam dat mijn schoenen ergens daar beneden stonden en we probeerden uit te vogelen wat we allemaal konden zien: Delfzijl, de windmolens bij Termunten en in de verte twee vuurtorens.
Wakker worden met een schitterende zonsopkomst, vrolijke vogelgeluiden en een adembenemend uitzicht over een stad die langzaam ontwaakt heeft iets spiritueels. Op zo’n moment besef je weer… Het leven is mooi!
Mijn ontbijt werd klaargemaakt door drie Tarzannen en was heerlijk. Versgeperste Jus d’orange, koffie en een broodje met een gekookt ei. Sander had zijn eigen Venz hagelslag meegenomen en terwijl hij zijn broodje hagelslag aan het opeten was waaide zijn slaapzak naar beneden bijna de sloot in. Mocht je overwegen om op de toren te slapen… doe het vast!…. en zeker 😉
Toen de storm in zicht was en wij in het hart, waar de wind stil was en de zee spiegelglad, hoorde ik de angst en de liefde in haar stem. De koers was gezet.
Met één roer en zonder wind in de zeilen, volle kracht vooruit, zo ineens gevangen in het centrum van de storm, waar windkracht 11 de touwen tegen de mast sloeg en het zeeanker ons enige roer had gevangen.
Zonder angst stapte je overboord om met jouw sterke handen het roer te bevrijden. Je kind te redden van de ondergang.
Ik danste in de kleine boot terwijl de golven met ons speelden. Net als vroeger keek ik door het raam, nieuwsgierig naar de kracht van de natuur.
Daar zag ik hoe tien meter hoge golven breken en lijken op bergen met sneeuw, en hoe de albatros zonder zijn vleugels te bewegen als een engel door de storm vliegt.
Als het rustig wordt en je vriend Orion vertrokken is, haal je vermoeid het zeeanker binnen en varen we verder. Dan ontdek je dat het laatste roer gezonken is en de hoop, om jouw kind naar een veilige haven te zeilen, verloren.
Het huizenhoge monster van ver komt ons halen. We klimmen de hoge ladder naar vreemde talen. Het metalen kind ligt nu nog vredig te dobberen, gaat spoedig haar roer achterna, naar de onbekende duisternis.
Je kijkt nog één keer om en spreekt die nacht je laatste woorden: “She still looks fine.”
Je hebt gefaald voor jezelf. Toch zijn er geen tranen om verlies van een metalen kind met een buik vol eten. Als alles verloren lijkt te zijn is daar de grootste les. Er gaan nog steeds kinderen dood van de honger.
Na een telefoongesprek met mijn beste middelbare schoolvriendin over het weer terug zijn in Amsterdam en wat dat dan met me deed. Waarin ik vertelde dat ik in mijn geboorteplaats Winschoten het gevoel had nog steeds ‘de jongste dochter’, ‘het zusje van’ of ‘de favoriete tante’ was terwijl ik me in Amsterdam gewoon ‘mezelf’ voelde.
Amsterdam was mijn wereld en Winschoten was de wereld van mijn familie. Natuurlijk kan dat veranderen, maar daar moet ik wel iets voor doen. Ik kan over vijf jaar in Winschoten de ‘zangeres’, ‘onderneemster’, ‘politica’ en ‘schrijfster’ zijn. En wie weet ook nog ‘de leuke moeder’. Na dit telefoongesprek in de ochtend en na twee koppen koffie, verdween ik even in het kleine kamertje zonder ramen. Daar lag een Yoga magazine. Het was trouwens niet mijn wc. Ik pas een weekje op het huis van een vriend van me. Die is op vakantie en ik mocht op zijn huis, kat en planten passen. Dat gaf mij de gelegenheid om Amsterdam even weer te ervaren na mijn wereldreis. Afijn, even terug naar het magazine. In het Yoga magazine stond in het groot…
‘Je geeft alles wat je hebt aan de mensen die je liefhebt’
Ik vond het interessant dat zoiets dan toch weer een gevoel van bevestiging geeft. Dat familie belangrijk is. Amsterdam was alleen van mij. Niet van mijn familie. Dat geeft een stuk eigenheid maar ook afzondering… of misschien egoïsme. Zij waren niet in Amsterdam en ze waren ook niet op mijn wereldreis. In Amsterdam en tijdens mijn reis heb ik mensen en situaties gezocht waarin ik mezelf kon ontwikkelen. Mijn mening is namelijk dat het doel van ons leven is dat we de wereld een beetje beter maken. Om dat te kunnen doen moeten we onszelf ontwikkelen en slimmer worden om zo alles uit onszelf halen en de wereld beter te begrijpen. Als je de wereld dan beter begrijpt kan je de wereld nog beter maken. Ik weet dat sommige mensen denken dat ‘het te laat is’ en anderen zich nooit nergens zorgen over maken, maar voor mij voelde het goed om mijn reis op deze manier in te zetten. Een leerschool. Je hebt talent en een stel hersens gekregen en naar mijn idee heb je maar twee opties. Je gebruikt ze goed of je gebruikt ze niet. Leuk om daar eens verder over verder te filosoferen. Maar dat is voor later.
Even terug naar de bovenstaande zin. De zin is voor mij een beetje waar, maar met een toevoeging. Om alles te geven aan de mensen die je liefhebt moet je alles hebben. We hebben nooit alles want er is altijd nog wel iets te leren, te ontwikkelen of verbeteren. Maar je kunt wel geven wat je hebt en jezelf blijven ontwikkelen zodat je steeds meer kunt geven. Ik zie het als een continue beweging waarbij je zorgt dat je wekelijks een paar leermomenten hebt om jezelf op te laden en daarnaast een paar momenten hebt om anderen op te laden. Nemen en geven. En zo kom ik op de volgende zin…
‘Je ontvangt wat de wereld je te bieden heeft en ontwikkelt jezelf.
Je geeft wat je hebt aan de wereld en aan de mensen die je liefhebt.
&
Je zoekt momenten van rust met jezelf en met gelijkwaardige mensen. Een vriend die op gelijk niveau zit als jij. Waar het niet gaat om geven of nemen maar om gelijk zijn.’
Hier kunnen we ook nog lang over door filosoferen. Maar ik denk dat ik sowieso een wereld van mezelf wil maken in de buurt van mijn familie. Waar ik mezelf kan ontwikkelen, waar ik kan geven aan familie en aan de wereld en waar ik momenten vind van rust. Een stukje Amsterdam in de stad van mijn familie. Mijn Mokum in Mokum van het Noorden. Want zo werd Winschoten vroeger ook wel eens genoemd.
Binnenkort begin ik met een klimcursus, moet ik ook maar eens beginnen met gitaarles of zangles, doe ik een proefles yoga, wil ik een plek vinden waar ik mijn boek kan schrijven en moet ik hard werken aan mijn ondernemersplan. Allemaal om een wereld van mezelf te verwezenlijken in de stad van mijn familie. Dan ben ik niet meer de dochter van de dominee of het zusje van… maar dan ben ik mezelf, net zoals in de rest van de wereld en net zoals in Amsterdam. Want ik ben ik. Zo is het en niet anders.
Ik hou van Amsterdam, ik hou van de Wereld en ik hou van de ietwat gekke Brouwers. Want een tikkeltje gek dat zijn we ook. Heerlijk.
I’m home after 371 days. Back with my parents, brother, sisters, seven nephews and three nieces. They all gave me the best welcome home ever!
I’m going to spend some time in my birth town Winschoten. Not in a hurry to get back to the ‘big city’ Amsterdam. I’ve been doing a ten kilometer walk yesterday with my dad and used my bicycle again today! I love my old bicycle 🙂
It’s just a little bit weird but also nice. I’ve been playing guitar with my dad and singing country songs. Now I’ll be organizing some insurances, a phone contract, my new room, my schedule and… Thursday I’m going camping at the beach!
Thanks for following me and I’ll keep you updated about my book!
This has been the most difficult story to write. It took the whole day and I’ve been taking walks and watching bunny’s, did some meditation and cleaned the pond in between. My feelings were very intense the last week. I’ve been confused, emotional and sad. My traveling will soon be finished but I fell in love with it. Mother Nature, the universe, creation has inspired and captured me.
While I’m eating a Dutch speculaas koekje I’m thinking about the last week; my return trip from California to Pennsylvania. Monday I’ll fly to Iceland to travel for six days with my high school friend Evelien and then we’ll fly back to Amsterdam. There my family will pick me up from Schiphol airport where we said goodbye 370 days ago. It’s just a long holiday I said that day. Well… it has become a lot more than that.
Last week Saturday, after my visit to the Sierra Buttes, I left Gary’s beautiful place Taylorsville in California. (The beaver and dear pictures are his, and the crashed airplane… the two pilots were ok.) I decided to stop at Wendover in western Utah because Salt Lake City would be just a little bit too far. I thought there would be nothing interesting in Wendover but 10 minutes after I arrived my couchsurfing host Johny from Slovakia showed that the Bonneville Salt Flats were there! Imagine a classroom filled with a white dry salty floor and being an small mouse standing at the entrance of the room. And then add some mountains in the back and imagine that it’s very windy. It’s a unique, unusual part of nature that you can only understand if you’ve been there. The size of the place just doesn’t fit in any picture.
Just like one day later, when I went to my second stop for my return trip; Moab. After enjoying the sunset at the double arches – in the Arches National Park – we drove on a long and very bumpy dirt road to the edge of a canyon in the middle of the desert and slept under the desert stars. For a moment I thought about sailboat Taya. At the middle of the ocean I had the same ‘awe’ feeling. When we woke up at sunrise I was even more impressed with another overwhelming great view. Some truly mesmeric memories that I will never forget. Impossible to put in a frame. Maybe I should’ve been a cowboy? Enjoying campfires, country songs, sleeping out all night beneath the desert stars and don’t worry about politics or solving the world’s problems.
After this experience it became even harder to leave and I knew I only had a couple days riding left and would soon be on my way back to the Netherlands.
After Moab Utah I accidentally ended up on a two hour dirt road. In the evening I had a couchsurfing bed in Glenwood Springs Colorado. The host, Ben, was not even there but he still let me use his house, bed and a nice shower. Tuesday I couldn’t get a couchsurfing place but found Campsite #9 at the George Latham Trail in Berryton Kansas where I hang my hammock in between two trees and felt asleep while watching shooting stars and fireflies. Wednesday I left at sunrise and found a breakfast place next to the highway. The owner Virginia was very exited to hear my story and wanted to tell her 16 year old daughter all about it.
After my scrambled eggs and about four refills of coffee, I went from Kansas through Missouri and Illinois to make a last stop at a campground in Indiana. There I could use an outside bed of Sonja. After a ten minute conversation we found out we are both Dutch! She lives in America for 22 years and I guess my American accent has evolved a little. The next morning I woke up with a harmony of chirping and singing bird sounds. I left the campground at sunrise and had breakfast in Ohio so I actually did five states in less than 24 hours! After that I was just lost in my own thought on my motorcycle. I took the fast route back so that I could be in time to see Katy, Alan and Nathaniel before they would leave today.
The ride home actually felt like coming home. Coming towards Shippensburg Pennsylvania the nature becomes more like we have in Europe. The green fields made me think about Groningen. That’s the Provence where I was born, in north-east of the Netherlands. Empty green fields and farmers land with some tree lines around the edges. Even the smell of spring made me feel like I was back home already. Maybe this was how it should be?
When I took exit 189 from the Pensylvania Turnpike toll highway and went on 75 South I had to take a left-turn to Shippensburg. But I enjoyed the windy road on the countryside so much that I missed it and had to ride 40 minutes back!
Here I was almost home. Shippensburg, Katy and Alan and the family, Boba (the dog), the other nice people from Shippensburg and this house feels a little like home. I kind a missed that stupid dog, is what Alan would say. 🙂
Soon I will be back home. But is that still my home? Do I look forward to go back? This is one of my biggest questions at the moment. The question that everyone wants to know and actually I’m not sure about the answer. Am I actually going home? I was trying to figure that out….
Home is where the heart is they say. But where is my heart?
Two weeks ago I wrote about my conversations with Gary in Taylorsville about all the things I discovered about what I want. Where my heart is. But I forgot something very important.
The things that I wrote down are things that are important to me but there’s a but…
If I would be old and I would look back at my life. If I would have accomplished all the things that I wanted: traveling the world, writing a book, share stories about this beautiful world and all the nice people on it, making music, trying to make the world a better place, having a restaurant with a restaurant dog etc. I would probably look back and be happy with all the experiences and things I’ve accomplished. But… I would have done it alone. All by myself. Me myself and I. Just me. Solo.
As most people know that I’m very happy alone. But to keep on doing all of this alone is eventually not what I want. That’s why it’s important to figure out with who I want to share my heart, my stories and especially my future.
I do hope to share all of these things someday with someone. How great would it be to get old and still travel together, find deserts to sleep in, sail across oceans, try to make the world a better place, write books, share stories, sing songs, live close to nature and share the most beautiful moments with someone who appreciates the same things as much as I do?
With my mind I made a decision when I started traveling that I would come back to the Netherlands to live close to my family because that’s what the happiness studies have shown to make people happy. At the same time I’ve had a feeling somewhere inside that I would one day leave the Netherlands to be with someone that I love. Facts, thoughts and feelings mixed into a great messy thing. I’m confused. Being confused always make me focus about what eventually the best thing to do is. And my answer is again and again… Trust your own future and follow your heart. Because home is where our heart is and everything will be ok. If it comes it comes and if not… well. I’m an aunt for ten times and have the best family and friends in the world so I would never be unhappy.
Traveling did help me understanding more about what I want to find in a partner. I became my own best friend and started to advice myself. I deserve the best. I deserve someone to share fun and adventures with. Someone who is world wise with traveler characteristics. Someone who’s adventures, a little crazy, curious, welcome to change, likes self-reflection, experienced different peoples and cultures, likes to push himself out of his comfort zone, is observant, has a knife and a water bottle, knows how to make a fire, prefers sleeping outside under the stars instead of booking a hotel, likes to go to places without cellphone reception, likes to go swimming in seas, lakes and rivers, is grateful, loves healthy food and outdoor activities, adapts easy and knows how to appreciate the ‘basics’ like food, a hot shower and – very important – family. And maybe we can together try to help others understand the world better by sharing our stories of adventure, kindness, the beauty of mother nature and love.
Where do I find someone like this? Out there: at sea, mountains, deserts, sunrises, sunsets, starry nights, shooting stars and fireflies. I asked someone where he got his travel character from. The drive, fire and passion. Maybe his parents were travelers. But no… He didn’t learn this from anyone. Then he asked me if I learned this from anyone, but honestly…. We believe it comes from inside. It’s just there. And if you stay close to who you are I think you’ll find it too. In your own way.
I tried not to make this too cheesy and it’s weird to write about this but it’s part of me today. It’s my story. And I like to share this with my family and ‘new family around the world’. Traveling is about going, expecting and finding. Not to speculate how things may be, but to figure out the truth about how things really are. Take the next step with faith, even though it can be scary, insecure or outside your comfort zone. And sometimes the next step is no step at all.
I think this might be The Beginning of a next chapter. Or another book.
————————————————————————————–
Oh, and here something I came up with that I don’t want to keep from you:
I created a new ‘week’ for myself:
Monday = Productive day: Watch the sunrise, work hard and start the week great
Tuesday = Creative day: Teach, learn and create
Wednesday = Kindness day: Be kind, care, help, give compliments, share happiness
Thursday = Healthy day: be active, eat healthful food, be in nature, meditate
Friday = Play day: party, smile, act crazy and play
Saturday = Adventure day: Find adventure, get lost, go out and discover something new
Sunday = Nature & Family day: Nature walks, meditation, (new) family and good conversations
Aangezien ik veel Engels sprekende volgers heb schrijf ik dit verhaal in het Engels.
Since I have a lot of followers that speak English, I’ll write this one in English.
This morning the weather report told us that it would be better to wait one more day to go to the Sierra Buttes Fire Lookout. Today chances of being caught in rain or thunderstorm would be high and the view would be mostly ruined by the clouds. So Gary and I decided to go tomorrow and hope that our view tomorrow will be blue sky and distant lookout.
After my morning coffee and oatmeal breakfast Gary looked outside and saw that the weather here was actually not too bad. He asked e to go with him to the Fire Lookout next to Taylorsville. That seemed to be a nice replacement activity which would be only a couple miles away in stead of a two hour drive. We packed our bags with hot coffee and an extra jacket to stay warm. Up there it might get cold and windy. At the top of some of the mountains here is still some snow. Oh, this reminds me…. I haven’t even took one sip of coffee or water out of the two bottles that I took. And here is why…
We drove all the way up the mountain and Gary parked the car. It was a beautiful view over Taylorsville, Quincy, some lakes and valleys. I had to close my eyes and walked with Gary about 10 meters / 32 feet to the front. Then I could open my eyes and wow there I saw this very gorgeous lake that appeared right below me. It was created by a glacier high in the mountains, had clear water and Gary told me he even went for a swim up here once. When we sat there and just listened to the silence and to the birds singing he told me that this was the place where he really felt home. Ever since he got here with his father and now, years later, this is the place where he really feels home. I told him I can totally understand that. This is such an amazing place with clean air, lots of green valleys and beautiful mountains and views. He’s lucky to have this.
He showed me around the top of the mountain and there we saw a Fire Lookout. A small wooden house. I climbed up the stairs as far as I could and could imagine myself staying here for a while just looking around to spot fires. Again at that place we just sat for a while and looked at the clouds how they shaped and became darker and darker, to finally rain down somewhere.
After one last look, when we walked to the car and wanted to go home we saw a car passing by. Gary became excited and said: “Oh that must be the man that stays at the Fire Lookout! We heard a radio earlier that morning so he must have let that on while he went shopping or something.” And Gary was right. The man stopped in front of the Fire Lookout and we walked up to him. Gary said to me: “Just wait, probably I can talk him into showing us the Fire Lookout from the inside. I’ll just tell him about your around-the-wold-tour and that you’ve never seen this before.” Well, Gary didn’t even had to put much effort in it because when we arrived we both saw that the man had his car fully loaded and starting to carry this up the stars to bring inside his house. Groceries, books, a printer and even a small trampoline. 🙂 So after greeting the man we offered him to carry the boxes up to the kitchen and to his office in the top of the Fire Lookout. Wayne, that was his name, was happy with the help and after I carried the trampoline inside – which he uses to stay in shape! – he was also willing to tell us about his job as a Fire Lookout.
The way Wayne told his stories and his energy were very intriguing. It made me think about Jan Bakker from Amsterdam and Eddy Scott from Russell. Somehow these men probably never loose their young spirit, energy and their fascinating stories. They will never forget to learn, to enjoy and to have fun. Later on, when I was back here at Gary’s log house I read Wayne his blog and I was right. His photography and his writing are truly inspiring me. I think I’ve read three stories without even blinking. The link to his blog is http://smokysunsheaven.blogspot.com/2018/ and here are some of his photo’s, that I found on his art gallery http://www.pbase.com/wwp/lookoutlife, which I found uplifting.
At the Fire Lookout he will stay most of his summer days. When the lightning strikes he has to be aware that there could be a fire starting. He’s watching through his binoculars to spot smoke and uses the radio to report this to center where they mostly send a helicopter and someone on the ground to check it. Natural fires are generally started by lightning. But last year they had a man who would start three fires at one day and several others, one even in someones back yard. He also caused a big fire close to town and got apparently 25 years to lifelong sentenced to prison. Wayne’s job is to spot the fires and make sure they can control them i time. He told us that some storms have up to 200 lightning bolts strike the earth’s surface.
Today is just another inspiring day where we, because of ‘bad’ weather, experienced something truly unique. If you just get out of your house, new adventures are sometimes just around the corner. Life has so many gifts to discover and so many lessons and wisdom to give us. This world has so many magnificent miracles to reveal. If we just try to catch a glimpse of it, if we just understand a little part, we will find our peace, we will find ourselves. The book is endless and the story always goes on. If you go and open your eyes you will find it. If you stay where you are you may never see it.
Something special happened at the end of our visit at the Fire Lookout…
YesterdayI wrote this in my book:
Traveling the world seems to be something very special. Even though I’ve met so many people, young and old, who have been traveling or are still traveling the world. For most people the biggest surprise is that I’ve been doing a big part of my around-the-world-tour alone. They don’t understand why, would be scared of doing something like this and always tell me to ‘be careful‘. Then there’s the other group of people that I’ve met. The ones that are curious and excited and would love to do this themselves. The ones that have seen something more of the world. The ones that know the feeling of being free to do whatever you want to do and find amazing adventures. They mostly tell me ‘have fun!‘.
Today when Wayne told me goodbye…. guess what he said. 😉
Thanks Gary for this nice day and making me realize any adventure can be just around the corner of our own house.
De afgelopen dagen ben ik aan het uitrusten. Ik heb uitgeslapen. Langer dan normaal dus ik denk dat ik het nodig had. In Taylorsville heeft niemand bereik met mobiele telefoons en is het enige contact dat we hebben met vrienden en familie via internet. Veel mensen die ik heb leren kennen houden van hiken, bergbeklimmen, mountainbiken, raften, surfen, skiën etc. en zijn daarom ook vaak zo een halve of hele dag niet bereikbaar. Heerlijk, maar ondenkbaar in Nederland. Dan moet je gewoon je mobiel thuis laten.
Het is hier prachtig en ik geniet volop. Ook hebben we drie films gekeken: The Notebook, The Holliday en Dave. Alledrie geven een mooie boodschap en Gary en ik hebben daar nog lang over gepraat. Het zijn films met de boodschap dat je moet gaan voor wat je echt wilt en niet stil moet zitten maar in elk geval kunt proberen er iets aan te doen. Vooral in de liefde is weten wat je echt wil belangrijk. En er dan ook volledig voor gaan. Maar uiteindelijk geldt dat natuurlijk voor alles wat je doet. Weten wat je wilt en daar volledig voor gaan. Dat gesprek met Gary zorgde ervoor dat ik voor mezelf weer een paar dingen op een rijtje gezet heb. De passies die ik heb gekregen zette ik op een rijtje en daarbij hoe ik dat het liefst tot uitvoering breng. Hier is mijn lijst:
Mijn tijd gaat naar:
1. De wereld een betere plek maken door milieubewust te zijn, de politiek in te gaan en een streek restaurant te beginnen.
2. De wereld leren begrijpen zodat ik meer kennis heb hoe ik de wereld beter kan maken door te reizen, lezen en leren.
3. Lessen die ik geleerd heb en positiviteit delen met anderen door te schrijven en te zingen.
4. Anderen inspireren, motiveren en bemoedigen om te doen wat hen gelukkig maakt en te doen wat rechtvaardig is.
5. Gelukkig en gezond leven door plezier te maken, gezond te eten en te bewegen.
6. Familie en vrienden.
Mijn geld gaat naar:
1. Alles wat ik nodig heb voor het bovenstaande.
2. Goede doelen zoals bomen planten, drinkwater en onderwijs.
Misschien is dit weer een idealistisch droombeeld maar ik weet na deze reis in ieder geval nog beter wat ik wil.
Wat ik heb gezien tijdens mijn reis… De corruptie en slechte politiek, de vervuilde natuur en het verschil van arm en rijk hebben mij ertoe gebracht om niet langer stil te zitten in mijn comfortabele bureaustoel en bank. Ik geniet nu nog even van mijn prachtige omgeving, de rust en de interessante gesprekken en dan mag ik over negentien nachtjes slapen weer hard aan de bak. Ik ben veel ideeën rijker, meer dan ik ooit had kunnen dromen en hoop er snel een plek voor te creëeren. Mijn laatste gedeelte van de reis gaat dwars door het midden van Noord Amerika, terug naar de Oost-kust. Ik ben benieuwd wat ik daar nog tegenkom. En ik kijk uit naar mijn terugkomst in Nederland.
Vergeet niet dat ik tijdens mijn reis ook bijna alleen maar aardige, inspirerende en goede mensen heb leren kennen die allemaal een steentje willen bijdragen in een betere wereld.
We zijn gisteren een dagje naar Reno geweest. Daar heb je de enige rivier in Amerika die van zuid naar noord stroomt. In die rivier gaan mensen soms op zoek naar trouwringen die mensen daar in gooien omdat ze na een avondje gokken een trouwkapel zijn ingelopen en met een vreemde getrouwd wakker geworden zijn. Een beetje zoals in Las Vegas. Er zijn ook veel casino’s. Verder is het leuk om alle verstopte ‘streetart’ te vinden. Een beetje zoals in Penang in Maleisië. Ook waren we in een mooie winkel waar ze aan aantal presidenten hun verhaal lieten vertellen en ze een prachtig aquarium hadden. Ik heb een nieuwe aluminium drinkfles gekocht met levenslange garantie zodat ik geen plastic bekers of flessen meer hoef gebruiken.
Mijn tijd hier is goed. Ik leer veel van Gary en hij van mij. Soms kom je voor een speciale boodschap of les even in iemands leven. Tijdens het reizen heb ik het meeste gehad aan de goede een op een gesprekken en ik hoop dat nog lang te mogen ervaren. Maar binnenkort zal dat weer zijn met mensen uit Groningen. Ik hoop dat jullie daar ook naar uitkijken!
Nu ga ik nog even de eendjes voeren en een stukje kanoën. En donderdag gaan we nog naar Siërra Battes in Tahoe National Forest!
Onder het genot van een zelf gezette kop koffie zit ik op de bank van mijn couchsurfing host Kevin. Mijn benen zijn vandaag moe en stijf. Na enige tijd niet veel te sporten heb ik deze week een avond salsa gedanst in Phoenix, een spinning les gevolgd, door Flagstaff gefietst en gisteren tot bijna halverwege naar beneden gewandeld op het South Kaibab Trailhead.
Zaterdag 5 mei vierden de vrienden van Kevin, mijn couchsurfing host, Cinco de mayo; een Mexicaanse feestdag waar ze een overwinning op het Franse leger in de slag bij Puebla in 1862. Niet te verwarren met de Mexicaanse onafhankelijkheidsdag (dat is op 16 september). Ik mocht een fiets lenen en we moesten om 14:00 uur bij het eerste huis zijn. Daar werd een geblinddoekt moordspel gespeeld. Daarna fietsen we in een optocht naar het tweede huis. Daar keken we Kentucky derby, het waren twee spannende minuten. In het volgende huis werd een check-in omgeving van een vliegveld nagespeeld en moesten we onze schoenen uit doen en werdt het hele stewardes ‘fasten your seatbelts’ verhaal voorgelezen. Ook had iemand ‘secret meeting’ op een deur van een lege kamer geplakt en binnen een half uur zat iedereen daar op de grond. Leuk zo’n psychologische testje. Bij het laatste huis werden nep Ted Talks gepresenteerd en hebben we in het dinker nog een keer het moordspel gespeeld. Dit was beslist de leukste gekste dag van dit jaar!
Maandag mocht ik de auto lenen om naar de Grand Canyon te gaan. De grote kloof, de Grand Canyon, is een enorm natuurverschijnsel. In miljoenen jaren hebben aardverschuivingen, vulkaanuitbarstingen en de Colorado rivier dit bijzondere landschap gecreëerd. Toen ik aan kwam rijden was het erg druk en moet ik naar parkeerzone drie om een plek te vinden voor de auto die ik geleend had. Gelukkig had ik instructies gekregen om een shuttlebus naar het South Kaibab Trailhead anders had ik eerst waarschijnlijk een kwartier tot half uur moeten uitzoeken wat ik wilde doen. Nu stapte ik direct in de oranje bus die me naar het begin van de route bracht. De buschauffeur had een vrolijke bui en vertelde hoe zijn voorouders gered waren op de oceaan en dat we de route minimaal zo ver moesten nemen dat we de rivier konden zien. En het liefst nog een beetje verder. Natuurlijk gehoorzaamde ik de vrolijke man en liep een eind naar beneden.
Aan het begin van de route was het druk. Veel mensen zagen er net iets te netjes uit voor een lange wandeling. Die waren dan ook drukker met selfies dan met de route. Ik besloot snel naar beneden te gaan en op de terugweg iets vaker te pauzeren en dan pas foto’s te maken. Zo kon ik ook eerst alle mooie plekken zien en geen tijd verdoen met te vroeg foto’s nemen van plekken die achteraf gezien misschien niet het mooiste zijn. Op de weg naar beneden kwam ik ook andere Nederlanders tegen die deden het rustiger aan dus ik liep ze snel voorbij. Volgens mij zijn die ook niet tot het zicht van de rivier gegaan. Jammer maar begrijpelijk in deze hitte.
Halverwege mijn route was een wc gebouwtje. Daar maakte ik gebruik van. De wc’s waren vergelijkbaar met die van het Eco Hostel op Gili Meno. Een wc bril met daaronder niets anders dan zand gemixt met plas en poep. Gelukkig viel het ver naar beneden en was het qua geur nog best te doen. Na dit gebouwtje liep ik bijna het hele stuk helemaal alleen. Af en toe kwamen er tegenliggers. Die waren meestal meer buiten adem dan ik. Logisch… Zij liepen omhoog.
Na een tijdje zag ik in de verte een hele rij ezels met aan de voorkant en achterkant een cowboy. Tenminste daar leken ze op. Het waren een jonge vrouw en man op paarden die de stoer begeleidden. Ik pakte mijn camera en greep mijn kans om een paar mooie foto’s te schieten. De man die achteraan reed begroette mij vriendelijk.
Uiteindelijk kwam ik op de plek waar de rivier te zien is. Het leek een kleine rivier maar dat kwam omdat ik nog steeds zo’n 1000 meter boven de rivier was. Iemand vertelde dat we ongeveer 600 meter afgedaald waren. Daar besloot ik nog een paar foto’s te maken. Ongelooflijk hoe groot het daar is. En hoe prachtig de verschillende grondlagen zichtbaar zijn als kleurrijke strepen op de ruwe bergwand. Daar voel je je klein en beleef je de kracht van de natuur.
Onderweg naar boven liep ik weer alleen. Zoals gepland maakte ik een aantal foto’s. De rustmomenten kon ik goed gebruiken aangezien het erg warm was en omhoog wandelen alsnog veel intensiever was dan wat ik had gedacht. Ik wist wel dat je na ongeveer een half uur wel in een flow komt. Daarna werd het gelukkig steeds makkelijker. Met mijn rooie kop en bezweet gezicht probeerde ik ook een mooie selfie te maken. Dat lukte niet helemaal, daarom zie je hier mijn rug… 😉
Soms besloot ik gewoon even te kijken. Stilstaan en kijken. Dat gaf me een overweldigend gevoel. Deze natuur, in een nog hele pure vorm, gaf me een gevoel van blijheid, nostalgie en het maakte me soms emotioneel. Misschien omdat ik daar mijn eigen weg alleen liep. Mischien omdat ik weer sterk onder de indruk was van de natuur, net zoals op Taya toen we midden op de oceaan waren. Of misschien omdat ik hoop dat we als mensen onszelf nog eens afvragen of we er echt alles aandoen om deze wereld zo mooi te houden. Vraag niet wat de wereld voor jou kan doen. Vraag wat jij kunt doen voor deze wereld.
Na mijn prachtige Grand Canyon ervaring werd ik door een vriend van Kevin, Jesse, meegenomen naar Mount Elden om daar de zonsondergang te zien. Een andere vriendin, Julia, kwam even later ook naar boven rijden met een paar speciaalbiertjes. De lucht was indrukwekkend en we konden ver kijken naar bergen, heuvels en vulkanen. Daar tussendoor ging route 66. Morgen zal ik daar weer op vertrekken om via Sedona naar Las Vegas te gaan. Ook dat geeft weer een dubbel gevoel. Opnieuw afscheid nemen en tegelijkertijd het vooruitzicht om nog meer te zien en te beleven.
Vandaag hoorde ik de reden dat mijn motor meer rijdt. Het is een harde les die ik als blonde dame heb moeten leren door eerst een fout te maken. Gelukkig zei de man van Mike’s Bike’s dat niet alleen blonde dames deze les op deze manier leren. Hij had met een zelfde soort motor dezelfde fout gemaakt toen hij nog mooie bruine lokken had. Ik had de ketting moeten sprayen nadat ik twee volle tanks leeg gereden had. Een ketting van een motor gaat zo’n 10 tot 15 duizend miles mee. Om die vijftien te halen moet je zorgen dat hij soepel blijft lopen en vooral niet droog wordt. Nu denk ik dat mijn ketting voor droog geworden is toen ik door Texas reedt. Daar was het erg heet en waaide het hard. Maar ja… Ik heb nooit aan de ketting van mijn Honda Nighthawk gedacht. Het spijt me lieve gele zonneschijn van me.
Toen ik van Gallup naar Monument Valley reed was het erg koud. Op een gegeven moment lag er zelfs sneeuw. Toen ik bij een tankstation aan het opwarmen was met koffie vertelde iemand dat het zou gaan regenen. Ik besloot nog een koffie te nemen en het duurde niet lang of de storm met sneeuw, regen, donder en bliksem kwam voorbij. Het vertraagde mijn dagplanning maar ik was al lang blij dat ik zelf droog was.
Toen ik even later bij Kayenta een koffie haalde bij de McDonald’s zag ik meer mensen in motorkleding. Een grote groep Harley rijders uit Slovenië stelde voor dat ik met hun mee reed naar Monument Valley. Toen we dichterbij kwamen voelde ik mijn motor haperen en omdat ik ook een heftige storm voor ons zag besloot ik om even te stoppen. Ik dacht dat het beter was als ik terug zou rijden naar een plaats waar iemand kon bekijken wat er met mijn motor aan de hand was. En ik kwam liever niet in die storm terecht. Toen ik daarna draaide om terug te rijden schoot de ketting er af. Ik kon wel starten maar ging niet vooruit. En het maakte een raar geluid. Ik stond toen op een oprit van een vrouw die daar woonde. Een Native American Navajo vrouw hielp me. Ik had namelijk al ongeveer twee uur geen bereik met mijn telefoon du ze bracht me naar een hotel waar ik gebruik mocht maken van wifi en hun telefoon. Ik belde de verzekering en die regelden een sleepbedrijf. De dichtstbijzijnde was ongeveer drie uur bij me vandaan. Flagstaff was waar ik naartoe gebracht zou worden. Ondertussen had ik via couchsurfing ook een plek gevonden bij Kevin Kent war ik de komende dagen mag blijven. Hij heeft een heerlijk bed voor me en we gaan over een uur naar Phoenix om te gaan salsa dansen.
