Morgenochtend rond 5 uur zitten we midden in een storm. Hoewel het officieel misschien geen storm wordt maar een ‘gale’ (excuses voor mijn Engelse woorden, soms weet ik de Nederlandse vertaling niet). Twee dagen geleden zagen we een grote rode vlek verschijnen op ons scherm. Dat vertelde ons dat onze locaties destijds precies in het midden zou zijn van de storm die morgenochtend zal komen. In het midden leek het niet zo erg, we dachten erover na om daar te blijven. Maar het risico dat de storm 50 miles zou verschuiven en wij dan in 43 knopen (of misschien meer) terecht zouden komen was uiteindelijk toch te groot om daar te blijven. Met behulp van MetBob (onze meteoroloog), onze vriend PapaWhiskyMike van de Pacific Seafarers Net probeerden we een beslissing te maken. Want iedereen wist… als je te lang wacht met beslissen dan ontkom je er niet meer aan. Dan is het misschien te laat. Onze beslissing moest gemaakt worden opwoensdagavond. De meningen waren verdeeld en de mogelijkheden en kansen werden beperkt doordat we met maar 1 roer varen. Na de mail van MetBob en het lange overleg met PapaWhiskyMike over de radio besloot Alan zijn vrouw te bellen via de sateliet telefoon. En je raad het misschien al… we hebben naar haar geluisterd en zijn naar het noorden vertrokken om onze kans op harde wind in combinatie met hoge golven te verkleinen. We waren allebei content met onze gezamenlijke beslissing en hebben 2 tot 3 keer per dag een update bekeken van het weer. Gelukkig zag het er steeds beter uit en verteld ons scherm nu dat we waarschijnlijk geen 43 maar 32 knopen wind zullen hebben en de golven geen 9 seconden maar 11 seconden uit elkaar zijn. Dat maakt een hoop verschil en geeft ons rust. Gisteren en vandaag is het prachtig weer. De zon schijnt, de zonsopkomst en zonsondergang waren prachtig en de lucht heeft een bijzondere dynamiek van hoge en lage wolken. Stilte voor de storm? Zo voelt het wel. Het voelt nu (donderdag 15 februari 15:15 uur) niet alsof we morgenochten 5 uur in de boot heen en weer schudden of misschien zelfs een drogue moeten gebruiken om ons recht te houden. We zullen zien. Hoe dan ook het is een belevenis. Spanning voor wat misschien gaat komen. Dat er wind komt is zeker, hoe sterk weten we niet maar het lijkt erop dat het onaangenaam wordt. Tijdens deze twee dagen heb ik mijn boek van Naomi Klein – No is not enough, resisting Trump’s shock politics and winning the world we need – met passie uitgelezen. Het voelde alsof ik me aan het voorbereiden ben voor een tweede storm. De storm van het klimaat, de storm van ongelijkheid, verdeeldheid, racisme, vervuiling en corruptie. Een tijd geleden zei ik het al…
Wat als het ons de wereld kost?
De storm komt en we moeten niet te lang wachten met beslissingen nemen. Dan is het risico groter dat je midden in de storm terecht komt. Maar als we nu samen een richting kiezen dan kunnen we met elkaar zorgen dat de wind misschien wat minder hard waait en de golven misschien minder hoog worden. Het is voor veel mensen een ‘ver van mijn bed show’. In Nederland zijn we op de goede weg, maar de wereld is groot. Volgens het boek is de link tussen olie, oorlog en klimaatvluchtelingen erg eenvoudig te leggen. Het belang van samen vechten voor een betere wereld is prachtig beschreven in het boek met een JA antwoord… The leap manifesto. Er zijn veel groepen overal ter wereld die communities oprichten en die de politiek een bottum-up boodschap zullen brengen. Wij zijn niet corrupt, wij zijn niet om te kopen en we hebben een stem. Samen zijn we sterk en samen maken wij het verschil. Ik hoorde dat in maart de gemeenteverkiezingen zijn. Ik hoop dat iedereen gaat voor een eerlijkere, betere, gezondere, schonere en groenere wereld. Waar we zorgen voor elkaar. Niet alleen voor onszelf.
Volgens mijn zus moet oppassen dat ik niet een gijtenwollensokken persoon wordt. Maar ik ben tijdens mijn reis nu op korte termijn in aanraking gekomen met enorme vervuiling, corruptie, discriminatie en ongelijkheid. En ik ben niet eens op de ergste plekken geweest. De wereld is er erger aan toe dan ik dacht. Ik zal mijn best doen me niet te veel laten meeslepen, niet te veel te dromen en realistisch te blijven. Maar de realiteit is soms hard, zoals de jongen op de foto naast mijn bed… de jongen die op straat slaapt.
Mijn boek ik uit maar ik zal waarschijnlijk gaan lijken op mijn vader die soms wel 3 boeken tegelijk leest. Oh… dat deed ik inmiddels ook al. Wat me ook een goed gevoel geeft is dat mijn opa Brouwer ere-lid was van de CU en mijn opa De Jonge jaren lang lid was van de gemeenteraad. Misschien is er een kans dat ik een goede politicus kan worden? Het slaat een generatie over maar ergens zit het in het bloed. Wat voel ik me gelukkig met mijn familie.
We gaan hier op de boot nog steeds onder goede condities voort. Het voelt niet alsof er een storm komt. Maar gelukkig hebben we de feiten. Die vertellen ons de waarheid en houden ons scherp. We hebben de beslissing op tijd gemaakt, we hebben ons voorbereid gaan vol vertrouwen deze storm tegemoet in de wetenschap dat we alles hebben gedaan wat we konden. Niet alleen voor onszelf maar ook voor jullie.
En zingend gaan wij verder…
Mens ik heb je lief
Wereld ik heb je lief
Zorg goed voor haar
Wees lief voor elkaar
Veel liefs,
Alan, Taya en Janneke
Onderweg van Nieuw-Zeeland naar Valdiva
Positie: 40.27′ S – 98.49′ W
